Τετάρτη 23 Μαΐου 2018

Ο αχός κι ο βυθός του Παύλου Δ. Πέζαρου εκδόσεις Κέδρος η πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό Fractal http://fractalart.gr/o-axos-kai-o-vythos/


Ο αχός κι ο βυθός
του Παύλου Δ. Πέζαρου
εκδόσεις Κέδρος
η πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό Fractal http://fractalart.gr/o-axos-kai-o-vythos/





σκέψεις γύρω από έναν ορισμό της ποίησης



Τι άλλο είναι η ποίηση απ’ τη θλίψη μας

που βγαίνει στο καθημερνό σεργιάνι,

σε όχθες ποταμών ή παραλίες,

να αιχμαλωτίσει τη στιγμή, να πιάσει την εικόνα,

ως πεταλούδα να τη βαλσαμώσει.



Ορίζεται, λοιπόν, η ποίηση; Ίσως τα όρια του λεκτικού κώδικα να την καταργούν, να την ακυρώνουν ως διαρκώς κινούμενη οντότητα, ασύλληπτη νοητή πραγματικότητα. Αν κάποιος, ωστόσο, δικαιούται να επιχειρήσει τον προσδιορισμό της, αυτός αναμφίβολα θα είναι ο ίδιος ο ποιητής. Κι όταν το κάνει, αξίζει να σταθούμε. Πολύ περισσότερο όταν μπορεί να περικλείει την ουσία μέσα σε λίγες λέξεις, εύστοχες. Η θλίψη, η καθημερινότητα και η επανάληψη, η σύλληψη της ελάχιστης στιγμής και η γέννηση του νέου σώματος – σε ακινησία αιχμαλωσίας. Διφορούμενη αυτή η τελευταία κατάσταση, θα μπορούσε να νοηθεί ως ιδιότυπος εγκλωβισμός στη μορφή του ποιήματος, το οποίο όμως ως ζων οργανισμός (για όποιον το εννοεί) δεν χάνει ποτέ την ψυχή της πεταλούδας. Και αναπόφευκτα θα πετάξει. Η εικόνα μπορεί να ακινητεί. Η ποιητική ουσία, όμως, είναι σε διαρκή κίνηση.

Ο Παύλος Πέζαρος την ουσία της ποίησης ερευνά, τις πηγές της ανιχνεύει. Τις βρίσκει, όταν γυρνά προς τα πίσω για να συναντήσει όσα αχνή την όψη τους πλέον έχουν – μνημονικά κατάλοιπα, πολύτιμα του νου, φυλαγμένα καλά και αφημένα στον χρόνο να μεστώσουν σε μια νέα θέαση του κόσμου που θα μορφοποιηθεί σε ποιητικό λόγο. Έτσι, κατοικούν μέσα στα ποιήματά του τα χρόνια που περάσαν και αποτύπωσαν εικόνες προσωπικής ζωής αλλά και κοινούς τόπους της συλλογικής μας μνήμης ή της γενιάς του, στον γενέθλιο τόπο ή στη μοιρασμένη σε όλους μας πατρίδα.

 Η παιδικότητά μας, δεξαμενή ονείρων.

Πάντα ξαναγυρίζουμε, ερασιτέχνες δύτες.



Το ξέρει, όπως φαίνεται καλά, πως ποίηση δεν γράφεται χωρίς την προσωπική καταβύθιση στο προσωπικό σου υγρό τοπίο, ως να πιάσεις με το χέρι το σημείο που πιο κει δεν έχει. Ο βυθός αυτός ή σε πνίγει ή σε σώζει. Ή χάνεσαι μέσα στην άπνοιά του ή βγαίνεις ξανά στην επιφάνεια με όσα τιμαλφή μπόρεσες να ανασύρεις από το σκότος.

Καθώς καταδύεται

και το νερό των καθαρμών παφλάζει,

μικρές φυσαλίδες ανέρχονται

στην επιφάνεια σκορπώντας δηλητήριο

ενώ αναμετράει τις δυνάμεις του

και παρατείνει εκουσίως την αδράνεια,

με στόχο πάντα απ’ το βυθό

όστρακα και κοράλλια κι αστερίες

και πέτρες λαμπερές και αλογάκια

να ανασύρει στη στεριά.




Και είναι τότε που μπορείς να χειριστείς σωτήρια τον αχό όλων των περασμένων. Διττή η διείσδυση στα αφανή: η διάσωση μέσω της μνήμης (ασφαλής δικλείδα για τη βίωση της συνέχειας) και η αντοχή στην άπνοια του βυθού  (δοκιμασία ζωής)· τότε μπορείς και να ασκηθείς στον ποιητικό λόγο αλλά και να ορίσεις την έννοια της ποίησης. Η επιβεβαίωση μιας αλήθειας:

Για να μπορέσεις να σκεφτείς πρέπει να πράξεις.

Η πράξη ποτέ δεν είναι εύκολη. Ο Παύλος Πέζαρος συνδυάζοντας τον αχό με τον βυθό προσφέρει μια οπτική όχι μόνο στην ποίηση αλλά και στη ζωή – με αυτά τα δύο να δένουν μεταξύ τους αναπόσπαστα.



Διώνη Δημητριάδου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου