So long, Marianne / Ποιήματα στη Μαρία
του Σταύρου
Σταυρόπουλου
εκδόσεις Σμίλη
Νοέμβριος 2017
[Κάποτε πρέπει να υπήρχε μια
γυναίκα. Ήταν μετρίου αναστήματος,
μέτριου βάθους, μέτριας ζωής. Έτσι όπως είναι συνήθως οι ζωές των ανθρώπων. Μου
έγραψε: «Μέσα στο άρωμα των ματιών σου είδα να σβήνουν οι τελευταίες ανάσες των
Θεών». Την έλεγαν Μάριαν, Μαριάννα, Μαίρη,
Μαρίλια, Μαίριλυν, Μαριλού, Μαριάμ, Μαρία. Αλλά μπορεί να ήταν και ο
ίδιος ο κόσμος. Μετά εξαφανίστηκε.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου