Πέμπτη 11 Αυγούστου 2016





Είναι αλήθεια πως ολοένα γυρνώντας στα ίδια και στα ίδια τα γραφτά μας μοιάζουν και πιο πολύ. Σαν να γράφεται διαρκώς η ίδια ιστορία, σαν οι στίχοι να επιμένουν σε τόπους και σε πρόσωπα. Κι όμως όλο και κάτι θα ξεφύγει και θα διασωθεί η νέα απόγνωση.

Μια σκέψη με αφορμή αυτό το λιτό και σαφέστατο του Χρίστου Ρουμελιωτάκη:

Τα πουλιά
 (ποίημα του Χρίστου Ρουμελιωτάκη)











Το φετινό μου ποίημα,
όπως το περσινό και το προπέρσινο
η ίδια θάλασσα,
τα ίδια πρόσωπα, στις ίδιες θέσεις.
Μόνον εκείνα τα πουλιά
φέτος κατέβηκαν πιο χαμηλά,
πιο χαμηλά,
ως τις εξώπορτες

και τις ραμφίζουν.


(η ασπρόμαυρη φωτογραφία του Roman Lorane)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου